Tych parę magicznych chwil...

Wiem, że krótko i właściwie o niczym konkretnym, ale ważne, że COŚ jest.

I chyba nie jest takie najgorsze ;) I trochę wyszłam z wprawy. Wybaczcie, ale dawno nie pisałam.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Z dedykacją dla mojej siostry Oli, bez której nie pojawiłby się dziś rozdział. ;)

         Z myślami błądzącymi gdzieś po odległych zakamarkach mojego umysłu, nawet nie zauważyłam jak wpakowałam się do kolejnej kałuży. Od razu poczułam, że teraz nie tylko buty, ale i skarpetki mam już mokre, więc z moich ust wyrwało się poirytowane jęknięcie. Spojrzałam w dół na swoje botki, teraz zanurzone do połowy w wodzie i krzywiąc się z niesmakiem, wygramoliłam się z kałuży. W duchu przeklinałam londyńską pogodę. Szczerze jej nienawidziłam, przede wszystkim przez jej nieprzewidywalność. Nigdy nie można było być pewnym, co się zastanie za oknem kolejnego dnia. Naturalnie po dwóch latach mieszkania tutaj powinnam się do tego przyzwyczaić, ale nie… deszcz, który ujrzałam za szybą drugiego stycznia, zdecydowanie mnie zaskoczył i zepsuł humor od samego rana. 

By nad sobą zapanować, wzięłam głęboki wdech i dopiero wtedy chwyciłam za wózek z bagażami. Starałam się starannie manewrować nim między kałużami, ale na nic były moje starania. Nie minęłam nawet minuta, a ja już wpakowałam się w kolejną. I to na tyle wielką, że woda rozpryskała się na wszystkie strony, z czego większość poleciała na mnie, a jakże by inaczej. Spojrzałam na swoje przemoczone dżinsy i wściekła przeklnęłam głośno. Teraz już wszystko miałam mokre. Buty, spodnie, kurtkę, a nawet włosy, z których - mimo, że skrytych pod kapturem - ściekała woda. 

Tommy idący obok mnie spojrzał na mnie spod uniesionych brwi i pokręcił z dezaprobatą głową.

- Odbija ci już na poważnie? – zapytał kpiąco. Ku mojemu jeszcze większemu niezadowoleniu dostrzegłam, że zręcznie omija wszystkie kałuże. Niestety mnie, jak widać, moje nieskoordynowane ruchy na to nie pozwalały. 

- Nienawidzę tej pogody! – warknęłam rozjuszona i szybko ucięłam dyskusje. Wiedziałam, że w tak burzowym nastroju lepiej nie zaczynać rozmów z Tomem. Nie było wątpliwości, że skończyłoby się to jakąś kłótnią. 

Na szczęście mój humor diametralnie uległ poprawie, kiedy zdałam sobie sprawę, że skąpana w kłębach pary, czerwona lokomotywa jest już na wyciągnięcie ręki. Dawno nie cieszyłam się aż tak na ten widok. Nie mogłam się doczekać aż wsiądę do ciepłego, a przede wszystkim suchego przedziału. Szybko więc oddałam bagaż uśmiechniętemu bagażowemu (jakby było się z czego cieszyć w ten paskudny dzień) i w towarzystwie brata ruszyłam do pociągu. 

- Tooooommy! – Dziewczęcy krzyk dobiegł nagle do moich uszu, a potem drogę przeciął mi jakiś różowy płaszcz i plątanina jasnych włosów. Chwilę później w pobliskiej kałuży wylądował fioletowy parasol w białe kropki, a na szyi mojego brata zawisła blondwłosa niewiasta. Ich usta złączyły się w namiętnym pocałunku, od którego zrobiło mi się nagle niedobrze. To zdecydowanie nie był widok, który chciałam oglądać, a już zwłaszcza przed obiadem!

 Wzniosłam oczy ku niebu i, by przerwać ten pokaz czułości, z wymuszonym uśmiechem powiedziałam:

- Cześć, Clarie! 

Dziewczyna w końcu oderwała się od Tommy’ego i spojrzała na mnie, jakbym co najmniej nagle wyrosła spod ziemi. Jej usta, grubo pokryte błyszczącą pomadką, rozciągnęły się w uśmiechu.

- Suzie, kochanie! Nie zauważyłam cię! – zaszczebiotała, rzucając się w moją stronę. Ścisnęła mnie tak mocno, że aż zabrakło mi tchu. Do moich nozdrzy doszedł duszny zapach jakiś perfum, od których zakręciło mi się w głowie. Modliłam się więc tylko, by natychmiast mnie puściła – Cudownie cię widzieć! 

Przewróciłam oczami i wyswobodziłam się z jej uścisku, jednocześnie przywołując na twarz kolejny z wymuszonych uśmiechów. Nie byłam aż tak dobrą aktorką, by wydusić z siebie, że i ją dobrze było widzieć. Zdecydowanie obeszłabym się bez oglądania tych platynowych włosów i różowego płaszcza. A nawet mogłabym uznać to za całkiem miły dzień. Ale to było zbyt piękne, by mogło być prawdziwe, zwłaszcza, że Clarie Wilson była – ku mojemu potwornemu nieszczęściu – jedną z moich współlokatorek. Kolejnymi dwiema były: Holly McLaggen i Jennifer Thomas, które wraz z Clarie tworzyły paczkę znaną w szkole jako „Blond klony”. Powodu tej nazwy chyba nie trzeba było wyjaśniać, bo wystarczyło spojrzeć na którąkolwiek z nich. 

Choćby taka Clarie. Jasne włosy sięgały jej do pasa i okalały może i ładną, ale skrytą pod grubą warstwą makijaż buzię.. Ubrana była oczywiście w różowy płaszcz i krótką spódniczkę, a palce i nadgarstki miała obwieszoną biżuterią. I mniej więcej tak samo wyglądały Holly i Jenny.

Lepszych współlokatorek nie mogłam sobie wymarzyć.

Jako że Clarie zaczęła świergotać Tommy’emu o cudownych świętach spędzonych w Hiszpanii, postanowiłam czym prędzej się ulotnić. Szybko zeszłam z oczu podekscytowanej współlokatorce i wpakowałam się do pociągu. Przyjemne ciepło od razu rozeszło się po moim ciele. Zadowolona zrzuciłam mokry kaptur z głowy, poprawiłam zsuwającą się z ramienia torbę i ruszyłam na poszukiwanie wolnego przedziału. 

Długo nie musiałam szukać. Za trzecimi z otworzonych drzwi było pusto. Szybko wpakowałam się do środka, rzuciłam torbę na siedzenie i zdjęłam przemoczony płaszcz, i już w lepszym humorze, usadowiłam się przy oknie. 

Deszcz na szczęście już tak nie padał, z nieba spadały tylko pojedyncze krople. Po peronie kręciło się coraz więcej osób, w większość żegnających się z rodzinami, bądź witających się z przyjaciółmi. Dostrzegłam nawet Tommy’ego. Chłopak próbował zaciągnąć do pociągu Clarie, lecz ta nie zwracała na niego uwagi i wciąż coś opowiadała. Pokręciłam z politowaniem głową na ten widok. Trudno mi było pojąć, co on widział w tej dziewczynie. Clarie była infantylna, mało rozgarnięta i zachowywała się jak typowa blondynka z kawałów. Dobra, Tommy był wkurzający i wredny, a do tego bardzo często miałam ochotę palnąć go w ten głupi łeb, ale mimo to wciąż pozostawał moim bratem i życzyłam mu, by znalazł jakąś dobrą dziewczynę, którą pokocha i będzie z nią szczęśliwy. 

Z drugiej strony wiedziałam, że Clarie jest dla niego jedynie zabawką i gdy tylko się mu znudzi, rzuci ją. Tyle, że potem to ja będę zmuszona słuchać zażaleń od zrozpaczonej po rozstaniu współlokatorki. Byłam tego pewna. 

Westchnęłam na tę myśl i w końcu oderwałam wzrok od posiadaczki różowego płaszcza, przebiegając wzrokiem po twarzach zgromadzonych na dworcu. Niektórzy z uczniów wracających ze świątecznej przerwy powoli zaczęli wsiadać do pociągu, jednak na peronie wciąż było sporo ludzi. W oczy rzuciła mi się choćby Lily Evans z jej rudym warkoczem albo roześmiana Sophie Salander, biegnąca na spotkanie z chłopakiem. 

Mą uwagę na dłużej przykuła jednak inna postać. Mała dziewczynka w czerwonym płaszczyku i granatowych kaloszach wskakiwała do każdej napotkanej kałuży, rozchlapując przy tym wodę dookoła. Zmrużyłam oczy, by przyjrzeć się jej uważnie, kiedy nagle przystanęła, odwróciła się pośpiesznie i rzuciła na szyję osobnikowi idącemu za nią. Uśmiechnęłam się pod nosem na widok chłopaka, który śmiejąc się, przytulił dziecko do siebie. 

Lupinowie.

Przez chwilę obserwowałam jak stali tak przytuleni, dopóki Lizzie nie puściła swojego brata. Pobiegła gdzieś, a jej mała postać natychmiast zniknęła mi z oczu, skorzystałam więc z okazji i przyjrzałam się jej bratu. 

Widziałam, jak kręci ze śmiechem głową, a potem odwraca się do stojącej za nim kobiety. Była drobna i szczupła, niewiele wyższa ode mnie. Gęste, jasnobrązowe włosy miała związane w luźnego koczka. Z dzielącej nas odległości nie widziałam dobrze jej twarzy, ale przypuszczałam, że to jego mama. 

Przez chwilę coś do niego mówiła, by następnie przytulić go do siebie mocno. Było to tak strasznie urocze, że nie mogłam powstrzymać uśmiechu cisnącego mi się na usta. Zwłaszcza, że Remus zdążył już przerosnąć matkę. Sięgała mu zaledwie do ramienia. 

Oderwali się od siebie w chwili, gdy wróciła Lizzie. Ale nie sama. 

Zachichotałam cicho dostrzegając, że dziewczynka siedzi na ramionach Syriusza Blacka. Koło niego, opowiadając coś i gestykulując przy tym zawzięcie, szedł James Potter. Przez chwilę cała piątka śmiała się z czegoś, a następnie chłopcy wyściskali Elizabeth, pożegnali się z mamą Remusa i ruszyli w stronę pociągu.

Odwracając wzrok od tego, co się działo za oknem, oparłam czoło o zimną szybę. Przyjemnie było obserwować Lupina z jego rodziną i przyjaciółmi. Widać było, że bardzo są ze sobą związani i wiele dla siebie znaczą. Dobrze było mieć przy sobie bliskich, którzy stoją za tobą murem. 

Uśmiechnęłam się smutno i zakreśliłam palcem kółko na szybie.

W chwilach takich jak ta żałowałam, że moja przyjaciółka jest wiele kilometrów stąd, we Francji. Tęskniłam za Isabellą i nic nie mogłam na to poradzić. Brakowało mi jej uśmiechu, żartów i błyszczących zielonych oczu, w których czaiły się figlarne iskierki, za każdym razem gdy wpadał jej do głowy kolejny z genialnych pomysłów. Chciałam znów słyszeć o psikusach jej młodszego rodzeństwa czy głupich żartach jej ojca, a przede wszystkim pragnęłam mieć ją przy sobie, żeby po prostu „była”. 

Westchnęłam głośno i pod wpływem impulsu otwarłam leżącą obok torbę. Chwilę w niej grzebałam, aż w końcu wyciągnęłam kartkę i długopis.  Przez moment wpatrywałam się w pustą stronę, by po chwili napisać u samej góry dwa słowa: Kochana Isabello!

Kiedy w końcu Express zatrzymał się na torach stacji Hogsmeade, było już ciemno. Deszcz od dawna stanowił tylko wspomnienie, ale za to zapowiadało się na to, że mrozy nas tak szybko nie opuszczą. W momencie gdy wysiadłam z pociągu, przeszył mnie tak lodowaty wiatr, że na całym moim ciele pojawiła się gęsia skórka i poczułam dreszcze. 

Otuliłam się szczelniej szalikiem i zgrzytając zębami, ruszyłam w kierunku powozów, które dowoziły nas do Hogwartu. Zawsze mnie one intrygowały, a konkretniej to co je ciągnęło. Według „Dziejów Hogwartu” były to testrale, bardzo rzadkie, magiczne stworzenia, które są w stanie zobaczyć tylko ci, którzy widzieli czyjąś śmierć. Także mimo, że mnie ciekawiły, wolałabym się obejść bez ich oglądania.

Szybkim krokiem podeszłam do najbliższego z dyliżansów, a kiedy spostrzegłam kto tam siedzi, uśmiechnęłam się radośnie, nie mogąc uwierzyć w swoje szczęście.  Frank Logbottom i Alice Fortescue. Znałam ich dobrze i bardzo lubiłam, a w Hogwarcie byli mi najbliższymi osobami. Moimi przyjaciółmi. Ale w końcu nie sposób ich było nie lubić, zwłaszcza Franka, który wiecznie tryskał dobrym humorem i zarażał nim wszystkich dookoła. Alice była od niego dużo bardziej zrównoważona i spokojniejsza, ale na jej twarzy wciąż gościł uśmiech, którego po prostu nie dało się nie odwzajemnić.

- Można się dosiąść? – zapytałam, tym samym przerywając im rozmowę. Odwrócili się w moją stronę, a ich twarze rozjaśniły uśmiechy.

- Suzie! – Alice poderwała się z miejsca, a jej jasne włosy zafalowały za nią niczym kurtyna. - Stęskniłam się za tobą! Wsiadaj! – Uściskała mnie przyjaźnie, a potem wzięła swoją torbę z siedzenia, robiąc mi tym samym miejsce. A Frank? Ukłonił się szarmancko i błysnął w moją stronę śnieżnobiałym uśmiechem.

- To będzie dla mnie zaszczyt podróżować z tak uroczą dziewoją – powiedział, na co ja od razu zachichotałam i odkłoniłam się grzecznie, podchwycając grę.

- I dla mnie również będzie to wielka przyjemność, przebywać w tak uroczym towarzystwie, mój dostojny towarzyszu. – Odwzajemniłam uśmiech i zatrzepotałam dla zabawy rzęsami, kątem oka dostrzegając, że Alice przewraca oczami. To były takie nasze wygłupy, które czasem denerwowały pannę Fortescue. Nie to, żeby jej się to nie podobało, wręcz przeciwnie, czasem brała udział w tych naszych błazenadach i zaśmiewaliśmy się z tego do łez, ale my z Frankiem byliśmy w stanie ciągnąć to godzinami.

- Widzę, że moja uroda cię oczarowała jaśnie pani, lecz racz mi wybaczyć, albowiem jestem już zajęty. Należę bowiem do tej niewiasty tuż obok. – Wskazał dłonią na siedzącą obok Alice, a ja dla większego dramatyzmu położyłam ręce na piersi. 

- Franku, łamiesz me serce na tysiąc kawałków, zaiste ma dusza kona w strasznych męczarniach, które nie mogą się równać z odmętami piekieł – odrzekłam z udawaną rozpaczą, a Logbottom wciągnął rękę w moją stronę i ujął moją dłoń w swoje. 

- Och moja słodka Suzie, wiem że przez mój wybór twe serce będzie krwawić dzień i noc, i nie zaznasz ani jednego dnia spokoju, ale może kiedyś pojawi się rycerz na białym koniu, który poskleja twe złamane serce.  

Alice pokręciła głową z niedowierzeniem, a jej wzrok mówił, że ma nas dość.

         - Z kim ja się zadaje? – mruknęła, wzdychając cierpiętniczo.

         Wybuchnęliśmy z Frankiem śmiechem, od którego, miałam wrażenie zatrząsnął się powóz, a Fortescue natychmiast do nas dołączyła. I tak podróż do Hogwartu minęła nam na wygłupach, przerywanych atakami spazmatycznego śmiechu. Byłam tak pochłonięta rozmowami z przyjaciółmi, że nawet zapomniałam o parszywym humorze, który nękał mnie od samego rana. A kiedy w końcu dotarliśmy pod bramy Hogwartu, poczułam się jeszcze lepiej, bo od środka zostałam wypełniona jakimś niezidentyfikowanym szczęściem i poczuciem bezpieczeństwa. Cieszyłam się na powrót do tego potężnego zamczyska. Nie potrafiłam tego wyjaśnić, ale czułam, że ten semestr będzie niezwykły.

---------------------------

Od autorki:

Obiecałam rozdział przed końcem wakacji… mamy pierwszy września i notka się pojawia ^^ Choć szczerze, to długo się wahałam przed wstawieniem jej, głównie dlatego, że… nic więcej nie mam! Znaczy mam sporo napisanych pojedynczych scenek, ale większość z nich wybiega daleko w przyszłość historii mojej Suzie Abrams. Ale jak obiecałam, to słowa dotrzymuje!

Choć właściwie nie wiem czy ktoś tu jeszcze zajrzy :P Pojawiam się i znikam jak bumerang. Nie wiem kiedy pojawi się tu coś więcej, zwłaszcza, że zaczyna się rok szkolny, w moim przypadku to jest maturalna klasa i nie będzie łatwo, ale postaram się. Mało pisałam przez wakacje, aż do tego tygodnia… i już zapomniałam jak wiele mi to sprawia radości ;) Trochę wyszłam z wprawy, ale mam nadzieje, że szybko znów się wkręcę (za wszystkie błędy przepraszam i jeśli coś wyszukacie to piszcie, na pewno poprawie ;)).

W każdym razie mam nadzieje, że ktoś tu jeszcze jest i nie ma mnie jeszcze dość.

Ja wciąż o was pamiętam.

Pozdrawiam ciepło ;*

Izulkowa

PS. WAŻNE!!! ZNOWU mnie trochę nie było, a świat fanficków Potterowskich trochę się wykruszył (nad czym piekielnie ubolewam ;/) i teraz nie wiem kogo mam informować o ewentualnych nowych notkach. Proszę więc by WSZYSCY, który dalej chcą być powiadamiani wpisali się do subskrypcji (choćby jeszcze raz). Poprzednich zgłoszeń nie będę brać pod uwagę.

PS2. DALEJ SZUKAM BETY! :P

PS3. Oglądaliście wczoraj HP i Księcia Półkrwi na TVNie? Oczywiście jako totalna Potteromaniaczka (moja siostra wiecznie mi powtarza, że jestem pierdolnięta na tym punkcie :D) oglądałam wszystkie części w wakacje. Czy was też tak jak mnie wkurzają te dwudziestominutowe reklamy? Grr… przez to przysnęło mi się na końcówce i przeoczyłam śmierć Dumbla i całą końcówkę. Jestem zła :D Haha. ( To tylko takie moje nic nie znaczące wywody :D ) Buziaki :*

PS4. Końcowa rozmowa między Suzie i Frankiem nie powstałaby bez mojej młodszej siostry, która poddała mi pomysł i pomogła wymyśleć dialogi. Bez niej z pewnością nie pojawiłby się dziś ten rozdział, więc: wielkie dzięki Olka! ;)