Tych parę magicznych chwil...

Ci którzy czytali moje blogi wcześniej, wiedzą, że trzy poprzednie rozdziały plus prolog były już publikowane (a przynajmniej w podobnej wersji). Poniższym rozdziałem zaczynam W KOŃCU świeże i nowe rozdziały życia panny Abrams. Z góry uprzedzam, że troszkę wyszłam z wprawy, więc może poczekajcie dwa, trzy rozdziały, aż z powrotem wdrożę się w pisanie :)

-----------------------------------

Rozdział 4

Z dedykacją dla wszystkich którzy wciąż o mnie pamiętają, wciąż czytają historię Suzie Abrams i nie mają mnie jeszcze dość. KOCHAM WAS :*

Chyba pierwszy raz w życiu cieszyłam się, że liczba dni dzieląca mnie od powrotu do szkolnych murów malała z tak zawrotną prędkością. Po feralnym dniu na Pokątnej, atmosfera w domu była - delikatnie powiedziawszy - „dziwna”. Wszyscy starali się nie wspominać o tamtym wydarzeniu, jednakże z ich zachowania wywnioskowałam, iż uważają, że to był dla mnie poważny „wstrząs emocjonalny”, skutkiem czego należało się ze mną obchodzić jak z jajkiem. Na nic zdały się moje zapewnienia, że najadłam się tylko strachu i czuję się wyśmienicie; ciotka do rusz głaskała mnie po głowie, mrucząc „moje biedactwo”, Daniel co najmniej pięć razy dziennie wypytywał o to jak się czuję, nie mówiąc już w ogóle o całej reszcie rodziny, która w nie wiadomo jaki sposób o wszystkim się dowiedziała, zasypując mnie stosem listów z zapytaniem o samopoczucie. Jedyny Tommy, prócz niezwykle sympatycznego jak na niego: „Cieszę się, że żyjesz, bo nie miałbym kogo dręczyć”, dał mi spokój, za co mu byłam naprawdę wdzięczna.

Patrząc więc, na kalendarz przymocowany do ściany, z ulgą przyjęłam fakt, że został tylko do przeżycia Sylwester i będzie można wrócić do Hogwartu. No właśnie… Sylwester. Niestety, nie udało się wrócić do pierwotnego planu, jakim była spokojna domówka. Szykowała się wielka impreza z litrami alkoholu, głośną muzyką i ludźmi, których nie znałam. Oczywiści nie mogłam się jej doczekać.

Tommy najwyraźniej również.

Od samego rana (a warto zauważyć, że w przypadku Toma jest to godzina dwunasta w południe) wraz z dwójką swoich przyjaciół, a także Alanem i Danielem – który ku mojemu oburzeniu przeszedł na ciemną stronę mocy - zajmował się zmienianiem naszego domu w najznakomitszy klub, jaki tylko można było sobie zamarzyć. Kanapy zostały zsunięte, odsłaniając parkiet do tańczenia, pod jedną ścianą stanął potężny sprzęt grający, zaś pod drugą bufet z przekąskami. Dziękowałam tylko w duchu za to, że któryś z braci – raczej nie Tommy – zachował trzeźwość umysłu i wszystkie łatwo tłukące się rzeczy zostały obłożone specjalnym zaklęciem bezpieczeństwa. Bałam się tego, jakie skutki mogła mieć ta impreza. Ale cóż, ja nie miałam na nic wpływu. Tom rzucił tylko: „Oczywiście jesteś zaproszona na imprezę, Suze” – co było według niego bardzo zabawne - i więcej na ten temat ze mną nie rozmawiano.

A im bliżej było początku imprezy, tym mój entuzjazm wcale nie rósł. Wręcz przeciwnie. Nie podobało mi się to coraz bardziej, zwłaszcza jak zobaczyłam ilości alkoholu, które przytransportowali chłopcy.

- Czy wy w ogóle planuje wytrwać do tej północy? – zapytałam z powątpiewaniem ze swojego miejsca, z którego obserwowałam wszystkie ich poczynania. Już od samego początku tych przygotowań, stanowczo obwieściłam, że nie biorę w nich udziału. Skoro oni zburzyli projekt mojej domówki, ja nie zamierzałam przykładać ręki do ich imprezy. Więc teraz, siedząc na schodach prowadzących na piętro, zajmowałam się tak prozaiczną czynnością jak malowanie paznokci. („Lakiery IDEALNY PAZUR! Dzięki nim, twoje paznokcie nigdy nie będą nie-idealne! Koniec z pomalowanymi skórkami! Koniec z długim wysychaniem! Z IDEALNYM PAZUREM każda czarownica może mieć IDEALNE pazurki!”)

- Kobieto, ty jeszcze nie wiesz na co nas stać! – Roześmiał się Alan, wyciągając na stół kolejne butelki Ognistej. Razem z Whisky znajdowały się tam też monstrualne ilości Rumu Porzeczkowego, Piekielnego Piwka i jakiś mugolskich specjałów. No i oczywiście bez procentowe soki i napoje gazowane.

- Ale nie wiem czy chce wiedzieć – mruknęłam odrywając wzrok od napoi. Oparłam brodę na ręce i przesunęłam znudzone spojrzenie na drzwi wejściowe, w których właśnie pojawił się Daniel z kolejnym pudłem alkoholu oraz…

- Nie no, wy też?! – jęknęłam, zrywając się na nogi i podchodząc do Kevina i Vivienne, którzy pojawili się za Danem. Miałam nadzieję, że chociaż oni są na tyle dorośli by wymigać się od tej imprezy.

Viv zachichotała, a Kev uśmiechnął się i wzruszył ramionami.

- Cóż poradzić siostrzyczko, szykuje się niezła imprezka.

Wzniosłam oczy ku niebu, lecz nagle coś zaświtało mi w głowie i przeniosłam spojrzenie na szwagierkę.

- Nie potrzebujecie może opieki do dzieci? – zapytałam z nadzieją, robiąc przy tym najbardziej błagalną minę na jaką mnie było stać. Dziewczyna roześmiała się jednak tylko i pokręciła głową.

- Dzieciaki są z moim bratem, Su.

Skrzywiłam się, na co Vivienne przygarnęła mnie do swojego boku i cmoknęła w czubek głowy. Uwielbiała mnie tulić i często to robiła. Zresztą, jak tylko pojawiła się w moim życiu, to bardzo szybko znalazłyśmy wspólny język. Sama wychowywała się bez matki i nie miała siostry, więc bardzo często porywała mnie na takie, typowo „babskie” wypady. Nie powiem żeby mi, posiadaczce czwórki braci, to jakoś szczególnie przeszkadzało.

- Przestań jęczeć, kochanie. Możesz wykrzesać w sobie trochę entuzjazmu? Zapowiada się, że to będzie naprawdę świetna zabawa!

- Łuhu! – wykrzyknęłam i klasnęłam w ręce z udawanym entuzjazmem. – Hałaśliwa muzyka i grupa pijanych dzieciaków demolujących nasz dom, już nie mogę się doczekać – odparłam sarkastycznie.

- No widzisz, jak chcesz to potrafisz. – Vivienne roześmiała się, na co tylko skrzywiłam się powtórnie. – Tylko wiesz – zmierzyła mnie spojrzeniem -  ja radziłabym ci się już szykować, za chwile dom będzie pełny gości.

Zmarszczyłam brwi i spojrzałam na swój strój składający się z prostych, ciemnych dżinsów, czarną tuniki i balerinek, po czym przeniosłam spojrzenie na przyjaciółkę.

- Ale co jest złego w tych ubraniach?

Vivienne zacmokała z dezaprobatą, a Kevin roześmiał się. Wiedziałam, że do niczego dobrego to nie prowadziło. Nie myliłam się. Dziewczyna chwyciła mnie za rękę i zaczęłam ciągnąć na piętro, nie zważając na moje protesty.  

- Za chwilę wrócę, Kev. Zrobię tylko waszą siostrę na bóstwo – rzuciła jeszcze przez ramię do męża i zniknęłyśmy w moim pokoju. Chyba w tym momencie byłam zdana na łaskę – albo niełaskę – Vivienne Abrams.

         Okazało się, że co do tego jak miała wyglądać ta impreza, bardzo się nie pomyliłam. Wystarczyło pół godziny, by zobaczyć pierwszych wstawionych. Ale Vivienne miała racje. Kiedy pojawiłyśmy się z powrotem na dole – tuż po tym jak wcisnęła mnie w jedną, z wygrzebanych z mojej szafy sukienek: czerwoną i bardzo krótką, którą w gruncie rzeczy kiedyś sama mi wybrała – po salonie kręciło się już mnóstwo osób. Nim się obejrzałam, moja szwagierka zniknęła gdzieś ze swoim mężem, a mnie został wciśnięty do rąk plastikowy kubek z jakąś podejrzaną cieczą. Nie byłam pewna, co to takiego było, jednakże nie miałam wątpliwości, że wykonawcą tego drinku był Tommy. Wystarczył jeden łyk, a oczy niemal wyszły mi z orbit, zalewając się łzami, a język dziwnie zdrętwiał.  Potrzebowałam pięciu szklanek wody, by pozbyć się tego okropnego smaku. Na dalszą część imprezy zapatrzyłam się więc w bezpieczne Kremowe i ukryłam w moim stałym miejscu, czyli schodach prowadzących na piętro. Miałam stamtąd idealny widok na wszystkich imprezujących, jednocześnie będąc pewna, że kolejny podpity kumpel mojego brata nie obleje mnie Ognistą – co w ciągu pierwszych dwóch godzin imprezy zdarzyło się już dwukrotnie.

Zawsze lubiłam obserwować ludzi. Patrzeć na ich gesty, mimikę, na to jak się zachowują. A czasem nawet, wyobrażać sobie co myślą i czują. Miałam to od dawna. Pamiętałam, jak będąc dzieckiem, potrafiłam siadać przy oknie w kawiarni cioci Dumas i godzinami przyglądać się przechodniom. Nie mam pojęcia skąd mi się to wzięło.

Wiec, kiedy tak przesuwałam wzrokiem po parkiecie i tańczących parach, szukając jakiegoś ciekawego obiektu obserwacji, mą uwagę przykuł Daniel. Biedak nie umiał tańczyć i jego ruchy były dziwnie pokraczne, jednakże nie mógł odpędzić się od partnerek. Wirował w takt muzyki, co rusz zmieniając towarzyszki, które uroczo chichocząc kokietowały go, posyłały uwodzicielskie uśmiechy i rozanielone spojrzenia. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu na ten widok, chociaż nie miałam się czemu dziwić. Daniel był uroczy i pociągał dziewczyny, nawet bez zdolności w tańcu.

- Cześć! – Ciemnowłosy chłopak zmaterializował się nagle tuż przede mną. Zdezorientowana zamrugałam kilkakrotnie, przyglądając się jego twarzy, jednak nie wydała mi się znajoma. Był wysoki i kościsty. Szara koszula w kratę wisiała na nim jak na wieszaku. Cała jego buzia obsiana była piegami, a kręcone, stanowczo za długie włosy, sterczały mu na wszystkie strony. Cóż, zdecydowanie nie był zbyt urodziwy, ale nie miałam zwyczaju oceniać ludzi po wyglądzie.

- Eee… cześć – odpowiedziałam wahając się. Przygryzłam niepewnie wargę. Nie znałam jego imienia. A powinnam? Nie miałam pojęcia. Nie wydawało mi się, żebym chodziła z nim do klasy, a na kumpla Tommy’ego to on nie wyglądał.

Chłopak błysnął śnieżnobiałymi i idealnie prostymi zębami, i zakołysał się na piętach. Cóż, dobra, przynajmniej uśmiech miał zniewalający.

- Jestem Adam. Adam Greyson – przedstawił się i wyciągnął w moją stronę kościstą dłoń z nienaturalnie długimi palcami. Uścisnęłam ją, starając się nie skrzywić kiedy jego mokra, mocno spocona skóra dotknęła mojej. Dobra, czego ten chłopak chce? Tańczyć nie zamierzam, więc niech sobie to od razu wybije z głowy.

- Suzie Abrams, miło mi. – Uśmiechnęłam się przyjacielsko i kontynuowałam picie swojego drinka, chłopak zaś odchrząknął nerwowo i podrapał się po głowie.

- Eee… to twój dom, tak? – zapytał przesuwając spojrzeniem po pobliskich ścianach. Powędrowałam za jego spojrzeniem i dopiero teraz spostrzegłam, że fotografie wiszące nad schodami zniknęły. No jasne, to było to przewidzenia. Tommy przecież nie mógł pozwolić, aby koledzy zobaczyli jego zdjęcia w pieluszkach, czy z aparatem ortodontycznym na zębach.

- Tak to mój dom. To impreza moich braci – wyjaśniłam, starając mówić szybko i prosto. Nie chciałam go spławiać, ale naprawdę nie widziałam sensu dalszego prowadzenia tej rozmowy.

Przez chwilę oboje milczeliśmy, dopóki Adam nie zadał kolejnego pytania:

- Jesteś siostrą Toma?

Zmarszczyłam brwi i pokiwałam głową.

A czy ja właśnie przed chwilą nie powiedziałam, że to impreza moich braci? Więc czy to nie logiczne, że Tom i ja to rodzeństwo?

Adam niespokojnie wyginał palce i uciekał spojrzeniem na boki, wyglądał jakby czymś się bardzo denerwował.  Czy ja naprawdę odstraszam chłopaków? Nawet tych mało urodziwych i nieco dziwnych? Po prostu pięknie.

- Tak, jestem jego siostrą. Chodzisz z nim do klasy?

- Niee… jestem z Ravenclawu, z piątego roku.

Kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się, zachęcając go do kontynuowania. Ta rozmowa musiała w końcu do czegoś zmierzać. Prawda?

- Eee… to może, chcesz zatańczyć? – Kiwnął głową w stronę parkietu na którym tańczono właśnie jakiś małpi taniec. Skrzywiłam się i przygryzłam wargę, patrząc na niego przepraszająco.

- Wybacz, ale ja… raczej nie tańczę. – Potarłam niespokojnie nogę, obserwując jego reakcję. Naprawdę nie chciałam go urazić, ale ja, moje nieskoordynowane ruchy i taniec to naprawdę nie było dobre połączenie.  

- No wiesz, ja właściwie też. Zawsze depczę dziewczynom nogi. – Zachichotał nerwowo, na co odpowiedziałam wymuszonym uśmiechem.

- Adam, wiesz, jesteś bardzo miły i w ogóle… - Wstałam, a jako, że miałam buty na obcasie (które oczywiście wcisnęła na mnie Vivienne!), a do tego on stał na niższym stopniu byliśmy wyjątkowo prawie równi. – Ale ja już chyba muszę iść.

Miałam zamiar odejść, ale złapał mnie za rękę.

Zaskoczona odwróciłam się w jego stronę, a wtedy on speszony puścił moje ramię.

- Czekaj! Przepraszam, wiem, że to może głupie i w ogóle, ale chodzi o to, że ty jesteś taka śliczna, tak ładnie pachniesz i w ogóle jesteś taka super… - mówił coraz szybciej, coraz bardziej zdenerwowany, a ja byłam jeszcze bardziej zdezorientowana. O co mu chodziło? – A ja założyłem się o coś z kolegami, stoją tam gdzieś za nami… - Spojrzałam za niego i dostrzegłam trójkę pryszczatych i szpakowatych chłopaków, tak bardzo podobnych do Adama. No pięknie. – No bo wiesz, oni mnie uważają za ofermę i w ogóle, nie wierzyli, że do ciebie podejdę i…

- Adam zwolnij! – przerwałam mu, uśmiechając się dobrodusznie. Pięknie. Czemu do mnie nie mogą zagadywać jacyś normalni faceci. No czemu?

Greyson westchnął głośno i uciekając ode mnie wzrokiem, kontynuował:

- No wiesz, chodzi o to, że ja się założyłem z nimi, że… że cię… - przełknął ślinę i dopiero wtedy spojrzał na mnie. – że cię pocałuję.

Merlinie, czy wszystkim się przytrafiają takie rzeczy, czy tylko ja mam takie szczęście? Oj tak, owszem, jestem z natury dzieckiem nieszczęścia. Ciągle się potykam, z czegoś spadam, albo coś zrzucam. Jestem tak niezdarna, że potrafię się przewrócić na prostej drodze... ale takie rzeczy to mi się jeszcze nie zdarzały.

- Rozumiem, rozumiem… przecież ty nie chciałabyś pocałować kogoś takiego jak ja. Jestem tylko pryszczatym kujonem, do tego młodszym od ciebie i… - kontynuował, nim zdążyłam choćby powiedzieć słowo. Mówił tak szybko, że z coraz większym trudem, szło mi wychwycenie poszczególnych słów.

Nie wiem co mi strzeliło do głowy. Może to przez alkohol szumiący mi w głowie, albo przez to, że mało ostatnio nie zginęłam, ale coś mnie tchnęło. To był taki impuls. Rozejrzałam się w około, a upewniona, że żaden z moich braci nie patrzy – nie daliby mi potem żyć – nachyliłam się i delikatnie musnęłam jego usta, tym samym przerywając jego monolog.

Obym tylko potem tego nie żałowała.

- Łał – jęknął Adam, kiedy odsunęłam się od niego.

Świetnie. Zamiast całować jakiegoś czarującego przystojniaka, spełniam właśnie marzenie jakiegoś dzieciaka. Moje życie jest po prostu cudowne, nie ma co.

- Jesteś mi coś winny – wyszeptałam mu do ucha i zostawiając go samego na schodach odeszłam w stronę bufetu. Musiałam zapić to moje koszmarne życie i to jak najszybciej.

Whisky z sokiem to było to, czego potrzebowałam. Niestety dostanie się do stolika z alkoholem w tym momencie graniczyło z cudem, bowiem jakimś idiotom zebrało się na zawody. W czym? Oczywiście w piciu Ognistej na czas. Słyszałam tylko jak ktoś odlicza od trzech w dół, a potem skandowanie widowni, składającej się głównie z tych „słodkich”, wiecznie rozchichotanych dziewcząt i największych osiłków. Cóż, nie byłabym zdziwiona jakby jednym z zawodników był Tommy.

Oparłam się więc o pobliską ścianę, z nadzieją, że za chwilę się rozejdą.

- Cześć! – Czyjś głos wyrwał mnie z bezmyślnego wgapiania się w rozwrzeszczany tłum. Podniosłam głowę i ujrzałam sympatyczny uśmiech Remusa Lupina. Dobra, moje życie może nie jest tak koszmarne, skoro właśnie odezwał się do mnie jeden z legendarnych Huncwotów. Chociaż w rzeczy samej to też było raczej nietypowe. – Dobrze się bawisz?

Wyprostowałam się i odpowiedziałam mu uśmiechem, nerwowo zakładając włosy za ucho. Nie znałam Remusa za dobrze, ale już go lubiłam. Był sympatyczny i czarujący, a do tego piekielnie inteligentny – jak przekonałam się na lekcjach w Hogwarcie – i bardzo przystojny. A dzisiaj, w jasnych dżinsach i kremowej koszuli podkreślającej kolor jego niesamowitych oczu, prezentował się po prostu znakomicie.

- Cześć. – Spojrzałam na skandujący tłum, gdzie właśnie okrzykiwano zwycięzcę zawodów. - Nie najgorzej – odparłam nie do końca zgodnie z prawdą.

Lupin najwyraźniej zauważył jak krzywię się na widok tego całego zamieszania, bo zaśmiał się cicho. A warto zauważyć, że był to bardzo przyjemny dźwięk.

- Oj, chyba nie bardzo.

Spojrzałam na niego, zdając sobie sprawę, że jak się uśmiecha to śmieją się też jego oczy, w kącikach których robią mu się urzekające zmarszczki. Czy może być coś bardziej uroczego?

- W sumie tak. Nie bardzo kręcą mnie takie imprezy. A ty? Dobrze się bawisz?

Nie zdążył odpowiedzieć, bowiem zbiegowisko zaczęło się rozchodzić i na Lupina rzucił się zataczając Syriusz Black. Najpierw jeden Huncwot, teraz drugi. To chyba mój szczęśliwy dzień.

- Słyszałeś Luniak? Wygrałem! – wykrzyknął, opierając się na ramionach przyjaciela. Z daleko widać było, że w zbyt ciekawym stanie to on nie jest.

- Jesteś najlepszy w upijaniu się, Łapo. Świetne osiągnięcie – odparł ironicznie Lupin, jednocześnie zdejmując z siebie Syriusza. Chłopak czknął głośno, a spojrzenie jego stalowych, nieco już zamglonych i półprzytomnych oczu spoczęło na mnie.

- Ups, przepraszam madame. Nie zauważyłem cię. A gdybym cię zauważył z pewnością nie zajmowałbym się jakimś Lunatykiem. – Język mu się plątał i mówił trochę niewyraźnie, więc jak to było możliwe, że wciąż był taki uroczy? To chyba właśnie ten znany na całą szkołę czar Blacka. W końcu już jakieś dziewczyny przyglądały mi się z rządzą mordu w oczach i to tylko dlatego, że sławny Syriusz Black zwrócił na mnie uwagę. W gruncie rzeczy też byłam tym zdziwiona.

Black wymamrotał coś do Remusa, czego najwyraźniej nawet ten nie zrozumiał, po czym odrywając się w końcu od przyjaciela, zataczając rzucił się w moją stronę. Zdezorientowana odruchowo go złapałam, nie było to jednak potrzebne, bo jakoś udało mu się ustać na nogach. O dziwo!

- Wiesz Suzie… - Kolejne czknięcie, a jego ręka ląduje na moim ramieniu.

Do moich nozdrzy doszedł silny zapach jakiejś ładnej wody kolońskiej, jednakże wymieszana z odorem alkoholu i potu nie dawała dobrego efektu. – Ty jesteś taka fajna… a do tego prześliczna. Wyglądasz jak anioł, wiesz…

-Z niego to już chyba dziś nic nie będzie – mruknął Lupin, ściągając Syriusza z moich ramion i sadzając go na podłodze pod ścianą. – Zostaniesz z nim chwilkę? Znajdę tylko Jamesa i zaraz go zabierzemy.

Kiwnęłam głową i kucnęłam koło ledwo przytomnego Blacka, mamroczącego coś o pięknie moich oczu. Dobra, Syriusz Black wychwalający moją urodę to nie jest to, co można usłyszeć na co dzień.

- Wiesz powinniśmy się kiedyś spotkać, ty i ja. My razem… Dlaczego jeszcze tego nie zrobiliśmy? No dlaczego? Zapraszam cię na randkę – wymamrotał, znów obejmując mnie ramieniem. Zachichotałam i pokiwałam głową, jednocześnie popychając go na jego miejsce na podłodze. Opadł na nie i czknął powtórnie, zamykając oczy.

- Mówię serio, Suzie… Musimy iść na randkę – dopowiedział, uchylając jedną powiekę. – Jakaś kawa może? Lubisz kawę? Ja lubię kawę… albo może co innego?

- Porozmawiamy o tym jak wytrzeźwiejesz – odpowiedziałam ze śmiechem. Na szczęście Remus, pojawiający się wraz z kolejnym z Huncwotów: Jamesem Potterem – wesołym okularnikiem o wiecznie rozczochranych włosach - powstrzymali Blacka od dalszych wywodów. Szybko go podnieśli i założyli sobie na ramiona.

- Mam nadzieje, że nie nagadał ci jakiś strasznych głupot? – zapytał Remus uśmiechając się lekko. Potrząsnęłam głową i zachichotałam, spoglądając na prawie nie przytomnego Blacka. Jego włosy sterczały w dzikim nieładzie, a na policzkach miał rumieńce. Oj tak, nawet taki zalany w trupa, był czarujący.

- Nie, nie było tak źle. Chociaż bałam się, że może skończyć się oświadczynami, a wtedy to byłabym zamordowana przez jego dzikie fanki.

Chłopcy roześmiali się, a ja tylko uśmiechnęłam się wesoło.

- Cóż, Syriusz lubi pić, ale niestety zawsze zapomina, że ma bardzo słabą głowę – wyjaśnił James, co skwitowałam śmiechem. – Trzeba tego Casanovę przetransportować do domu. No to co, do zobaczenia w Hogwarcie, Suzie! – zawołał James.

- Do zobaczenia.

- Szczęśliwego Nowego Roku – dorzucił Remus, a ja uśmiechnęłam się w jego kierunku. I uśmiechałam się jeszcze długo po tym jak zniknęli za drzwiami.

--------------------------------

         Witajcie kochani :)

         Wiecie co? Gdybym ja miała być swoim czytelnikiem, to z pewnością miałabym już dość. Ile można! Przez chwilę jestem, potem znikam na kilka miesięcy i znów się pojawiam z nowym zapałem. Aż się boję liczyć który to już raz tak jest. Ale ja już chyba tak mam. Kilka tygodni pociągu do blogów, fan ficków, Huncwotów… potem entuzjazm opada, by po kilku miesiącach wrócić ze zdwojoną siłą. Jeśli nie macie mnie jeszcze dość, to szczerze gratuluje :P

         W każdym razie jeśli chodzi o notkę, to cóż mogę powiedzieć; troszkę wyszłam z wprawy. Miałam długą przerwę w pisaniu, więc mam nadzieje, że mi wybaczycie. Liczę, że dwie, trzy notki i znów się wdrożę.

No i jak zdążyliście zauważyć przeniosłam się na blogspota. Onet doprowadzał mnie już do szału, zwłaszcza tym co robił z notkami po wstawieniu (brak akapitów, justowania), tutaj nie mam z tym problemów, chociaż pole do popisu z szablonami mam duuuużo mniejsze. Żeby stworzyć coś naprawdę ciekawego potrzebna jest znajomość HTMLu, której póki co nie posiadam. Ale może to i dobrze. Przestanę w końcu bawić się szablonami na bloga i zabiorę się za pisanie ;) 

Mam nadzieję tylko, że wam, moim czytelnikom, ta zmiana nie będzie jakoś bardzo przeszkadzać.

Uprzedzam jeszcze, że szablon i podstrony są jeszcze w fazie tworzenia, więc zaglądajcie na dniach, bo może coś uleć zmianie. ;)

Pozdrawiam serdecznie tych którzy jeszcze o mnie pamiętają.

XoXo

Izulkowa

PS. BARDZO WAŻNE! Trochę mnie nie było i teraz nie wiem kogo mam informować. Trochę osób poznikało z blogowego świata (nad czym ubolewam, bo mało jest teraz ciekawych blogów Potterowskich :( )  a i może nie chcecie już być informowani. Proszę więc by WSZYSCY chętni do tego bym ich informowała, wpisali się do SUBSKRYPCJI (link u góry).

PS2. Dalej szukam BETY! :P